Ogar Polski – Polish Hound

Ogar Polski (eng. Polish Hound) jedna z pięciu polskich ras psów uznawanych przez FCI (Polski Owczarek Podhalański, Polski Owczarek Nizinny, Chart Polski, Gończy Polski, Ogar Polski) Szósta rasa polska, na razie jeszcze nieuznawana to Polski Spaniel Myśliwski (wzorzec opublikowany przez ZKwP w 2017 roku).

Wzorzec FCI nr 52 /27.05.2015 /PL
OGAR POLSKI (Brachet polonais, Polnische Bracke, Polish Hound, Sabueso polaco)

Kraj pochodzenia: Polska.
Data publikacji obowiązującego standardu: 03.11.2014
Użytkowanie: Pies gończy.
Dawniej ogarów używano w Polsce do polowania głównie na zające, lisy, sarny i dziki, a
także na dzikie kaczki, do wypłaszania ich z szuwarów. Obecnie, ze względu na zakaz
polowania w Polsce na zające z psami gończymi, z wyjątkiem łowisk górskich, z ogara-
mi poluje się w całym kraju wyłącznie na dziki i lisy.

Klasyfikacja FCI:
grupa 6 Psy gończe i rasy pokrewne.
sekcja 1.1. Duże psy gończe.
Podlega próbom pracy.

Krótki rys historyczny:
Ogar jest starą polską rasą. Pierwsze doniesienia o łowach z psami w Polsce znajdujemy w kronikach Galla Anonima z XI wieku. W kronikach XIV w. są wzmianki o hodowanych specjalnie na królewskie łowy ogarach. Z nazwą „ogar” spotykamy się w „Księgach o gospodarstwie” Piotra Krescentyna wydanych w Krakowie w 1549 r. i „Żywocie człowieka poczciwego” (1568) Mikołaja Reja. W 1618 roku oficyna krakowska wydała „Myślistwo z ogary” Jana hrabiego Ostroroga wojewody poznańskiego. Możemy uznać, że jest to pierwszy polski podręcznik kynologiczny z zasadami racjonalnej hodowli. Pierwszy opis ogara polskiego znajdujemy w książce „Zwierząt domowych i dzikich osobliwie krajowych historyi naturalnej początki i gospodarstwo” Krzysztofa Kluka (1779). W XIX wieku ukazało się wiele publikacji przede wszystkim polskich, również niemieckich i rosyjskich, opisujących szczegółowo ogary polskie.

Etymologia słowa „ogar” nie jest jednoznaczna. Nazwę ogar autorzy wyprowadzają od różnych słów: Sztolcman i Gerald-Wyżycki od „ogorzałego” umaszczenia, Mann od słowa „grać”, którym określa się charakterystyczne szczekanie na tropie, Frankiewicz od czeskiej nazwy wyżła „ohař”. Ogary były bardzo popularnymi psami i dlatego znalazły należne im miejsce w literaturze. Ogara polskiego spotykamy również w grafikach: godłach rodowych, miejskich, herbach, pieczęciach i exlibrisach oraz w malarstwie XVIII i XIX w.
Już w XIX wieku ogary były pokazywane na wystawach. Polska była wtedy pod zaborami, a ogary były utrzymywane w psiarniach polskiej szlachty pod zaborem rosyjskim. Po 123 latach rozbiorów Polska odzyskała niepodległość po I wojnie światowej w 1918 roku. Jednak polowania z gończymi przetrwały na Kresach Wschodnich w rejonach Polesia, Wołynia i Wileńszczyzny w formie szczątkowej. Po II wojnie światowej Polska straciła Kresy Wschodnie a wraz z nimi ostoję polskich psów gończych. W nowych granicach Polski ogarów już praktycznie nie było. W 1959 roku płk. Kartawik sprowadził ze swoich rodzinnych stron (obecnie na terenie Białorusi) pierwsze cztery ogary. Na bazie psów z jego pierwszej w powojennej Polsce hodowli ogarów „z Kresów” w 1964 inż. Jerzy Dylewski opracował wzorzec ogara polskiego, który został wpisany do rejestru FCI 15.11.1966 roku pod numerem 52.

Wygląd ogólny: Pies średniej wielkości, o mocnej, muskularnej, raczej ciężkiej budowie, dającej mu znaczną wytrzymałość, lecz nie szybkość.
Ważne proporcje: Sylwetka formatu prostokątnego, długość tułowia jest nieco większa niż wysokość w kłębie. Długość kończyn do łokcia równa się połowie wysokości w kłębie lub nieco więcej. Mózgoczaszka i kufa jednakowej długości.
Zachowanie/temperament: Ogar polski, podobnie jak każdy pies gończy, goni zwierza po ciepłym tropie z głośnym oszczekiwaniem, przy czym głos psa ma brzmienie o tonie niższym, a suki – wyższym. To oszczekiwanie myśliwi nazywają graniem, a głośne ściganie zwierza przez psy – gonem. Ten wybitny pies myśliwski jest doskonałym psem rodzinnym, łatwy w utrzymaniu, przywiązany do domowników i nieufny wobec obcych.
Głowa: Dość ciężka, z profilu ma wygląd średniej długości prostokąta. Górna linia kufy jest
prawie równoległa do górnej linii mózgoczaszki.
Mózgoczaszka: szeroka, umiarkowanie wysklepiona między uszami, łuki brwiowe dobrze rozwinięte, guzowatość potyliczna bardzo wyraźna.
Stop: dobrze zaznaczony.
Trzewioczaszka: Nos: duży, szeroki i ciemny.
Kufa: długa, z profilu głęboka i tępo zakończona. Grzbiet nosa prosty.
Wargi: górne grube ze zwisającymi faflami, w kątach warg tworzą się wywinięte na zewnątrz fałdy.
Szczęki/Uzębienie: Szczęki mocne, zęby białe, uzębienie kompletne, zgryz nożycowy.
Policzki: mięsiste.
Oczy: nieco skośne, niezbyt głęboko osadzone, ciemnobrązowe, o łagodnym wyrazie, u starszych psów dolne powieki mogą być obwisłe.
Uszy: wiszące, dość nisko osadzone, średniej długości i szerokości, na końcach lekko zaokrąglone, przednimi brzegami, zawiniętymi ku policzkom, szczelnie do nich przylegają.
Szyja: Średniej długości, o prostej linii karku, muskularna, dość gruba, zwłaszcza przy barkach,
luźna skóra tworzy sfałdowane podgardle.
Tułów:
Górna linia: prosta.
Kłąb: wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: długi, szeroki, dobrze umięśniony.
Lędźwie: stosunkowo krótkie.
Zad: szeroki, muskularny, dość długi, lekko zaokrąglony.
Klatka piersiowa: głęboka, sięgająca do łokci, umiarkowanej szerokości, o znacznej pojemności. Żebra prawdziwe i rzekome są długie i dobrze wysklepione, ustawione prawie pionowo.
Linia dolna: brzuch nie podkasany, boki pełne, słabizny krótkie.
Ogon: Gruby, stosunkowo nisko osadzony, opuszczony w dół sięga nieco poniżej stawu skokowego, lekko wygięty, w powolnym ruchu uniesiony nieco do góry, lecz nie zakręcony. Podczas gonu pies trzyma go poniżej linii grzbietu z lekkim odchyleniem na bok. Pokryty dłuższym włosem od spodu.
Kończyny:
Kończyny przednie:
Wrażenie ogólne: Muskularne o mocnym kośćcu, oglądane od przodu proste, równole-
gle ustawione, widziane z boku przedramiona są pionowo ustawione.
Łopatki: długie, skośnie ustawione, dobrze umięśnione. Łopatka tworzy z ramieniem kąt
ok. 100O.
Ramiona: średniej długości, ukośnie skierowane do tyłu.
Łokcie: powinny przylegać do tułowia i nie być wciśnięte, ani odstające.
Przedramiona: długie, o mocnym kośćcu i sprężystych ścięgnach.
Nadgarstk:i szerokie, bez zgrubienia i śladów krzywicy.
Śródręcza: dość krótkie i ustawione lekko odsiebnie.
Łapy: ściśle zwarte, okrągłe, palce dobrze wygięte z jędrnymi opuszkami. Pazury grube,
czarne, przy palcach białych są barwy rogowej.
Kończyny tylne:
Wrażenie ogólne: Oglądane z boku są odstawione nieco do tyłu, widziane od tyłu proste,
równoległe.
Uda: długie, szerokie i muskularne. Kąt w stawie biodrowym ok. 100O.
Kolana: Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Podudzia: średniej długości, o mocnym kośćcu, muskularne, skośnie skierowane do ty-
łu.
Stawy skokowe: dobrze kątowane. Kość piętowa mocna.
Śródstopia: dość długie i ustawione prawie pionowo.
Łapy: jak u kończyn przednich.
Chody:
Powolny kłus. Podczas gonu niezbyt szybki galop.
Skóra:
Na tułowiu i kończynach gładka, ściśle przylegająca, na czole tworzy zmarszczki, a na
podgardlu fałdy.
Szata:
Włos na głowie, kufie, uszach i nogach krótki, gładki, na pozostałych częściach ciała
średniej długości, gruby i twardy. Na karku, pośladkach i spodzie ogona nieco dłuższy.
Pod włosem okrywowym występuje gęsty i miękki podszerstek.
Umaszczenie: czaprakowe. Sierść koloru czarnego lub ciemnoszarego okrywa w kształ-
cie czapraka cały kark, zachodząc nieco na tył głowy, cały grzbiet aż do ogona, boki tu-
łowia i wierzch ogona; na głowie, szczególnie nad oczami, na kufie, uszach, przodzie
szyi, na barkach, przedpiersiu, podbrzuszu, udach oraz nogach przednich i tylnych wy-
stępuje podpalanie o odcieniu od ciemnożółtego do mahoniowego; uszy są zawsze cie-
mniej umaszczone. Dopuszczalne są: biała strzałka na głowie i grzbiecie nosa, biała
plamka na piersi, białe dolne części kończyn lub same palce oraz koniec ogona.
Wzrost i waga:
Wysokość w kłębie: – psy 56 – 65 cm, suki 55 – 60 cm.

Waga: Masa ciała proporcjonalna do wzrostu i budowy.

Wady:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w
zależności od stopnia nasilenia, ich wpływu na zdrowie i komfort życia psa oraz na jego
zdolność do wykonywania tradycyjnej pracy.

Wady dyskwalifikujące: Brak typu wymaganego we wzorcu rasy. Agresja lub nadmierna lękliwość. Deformacje budowy lub zaburzenia charakteru.

Uwagi: Samce muszą mieć dwa, prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym. Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, z budową typową dla rasy.

Wzorzec na stronie ZKwP

https://www.zkwp.pl/wzorce/52.pdf

Informacja na stronie FCI

https://www.fci.be/en/nomenclature/POLISH-HOUND-52.html